سایه سیاه کرونا بر سر ایرانیان، افزون بر برانگیختن پرسشهای متنوع و متکثر در زمینههای ی، اجتماعی، اخلاقی و پزشکی، پرسشهای الاهیاتی برانگیخته و دغدغههایی دینی پدید آورده است. نزاع نفَسگیر مدعیان «طب اسلامی» با جامعه پزشکی در این غوغا و ماجرا، موجب شد که برخی از دلبستگان اهلبیت (ع)، تصویر «هنرنمایی» و «همآوردی» خودشان را در قالب «دَربوسی» و «دَرلیسیِ» آرامگاه علی بنموسی (ع) منتشر کنند. کودکی هم در این میان به پیروی از پدران و پیشوایانَش چنین کرد و همین چالش موجب شد که دوباره به اشتغال زندگی حرفهایام؛ یعنی «الاهیات برای کودکان» نظری بیافکنم و دربارهاش توضیحاتی عرضه کنم و از همه کارشناسان و دغدغهمندانِ کودکپژوه بخواهم که با جدی گرفتن موضوع و همافزایی درباره انگاره «اِبک»، مَرا راهنُمایی کنند!
واداشتن کودک به عَتبهبوسی و عَتبهلیسی، حتی اگر مجاز و مستحب باشد، تنها پس از «باور» او به مقام صاحب عتبه مجاز است و باور (معرفت) از طریق برانگیختن احساسات با شگرد تشویق (آفرین! مرحبا) فراهم نمیآید.
درباره این سایت